[Review] 怪談青柳屋敷

 

     สวัสดีค่า กลับมาพบกันกับรีวิวหนังสือนิยายญี่ปุ่นกันอีกแล้ว รอบนี้กลับมากับเรื่องสั้นแบบสั้นมากๆ กันบ้างกับเรื่องผีของอ.อาโอยานางิ ไอโตะ คนเขียนเรื่อง หนูน้อยหมวกแดงพบศพระหว่างทาง นั่นเองค่ะ สำหรับเล่มนี้เราซื้อเป็นรูปเล่มมาอ่านเพราะเห็นที่ร้านแล้วน่าสนใจดี แล้วช่วงหลังๆ รู้สึกไม่ค่อยได้หยิบแบบรูปเล่มมาอ่านบ่อยเท่าไหร่ เลยว่าได้เวลาทลายกองดองกันสักทีค่ะ

(ภาพจาก Amazon)

ชื่อเรื่อง : 怪談青柳屋敷 (Kaidan Aoyanagi Yashiki)

ผู้เขียน : 青柳 碧人 (Aoyanagi Aitoi)

สำนักพิมพ์ : 双葉文庫 (Futaba Bunko)

จำนวนหน้า : 240 หน้า

ราคา : 640 เยน + ภาษี

     รวมเรื่องสั้น 49 เรื่องของอ.อาโอยานางิ ไอโตะ โดยเรื่องราวทั้งหมดนี้เป็นเรื่องที่ได้ยินได้ฟังมาจากคนรอบตัวและอ.ก็มาเขียนเป็นบันทึกเอาไว้เป็นงานอดิเรก ไม่ได้หวังตีพิมพ์เป็นรูปเล่มแต่แรก แต่บังเอิญว่าอ.ได้คุนกับคนจากทางสำนักพิมพ์แะละทางนั้นถามถึงเรื่องงานอดิเรก พออ.บอกว่าเป็นการรวบรวมเรื่องเล่าผีๆ พวกนี้ทางนั้นเลยสนใจจนสุดท้ายก็ได้ตีพิมพ์เป็นรูปเล่มในที่สุด

     เรื่องทั้งหมดในเล่มจะเป็นประสบการณ์ผีๆ หรือปรากฎการณ์แปลกๆ ที่ดูลึกลับ ไม่ได้เป็นผีออกมาวิ่งไล่หรือปรากฎออกมาตัวเป็นๆ ซึ่งอ.ได้ฟังแล้วก็เอามาเรียบเรียงใหม่ บางอันก็มีการแต่งเพิ่มเติมไปบ้างเพื่อความลื่นไหล การันตีไม่ได้ว่าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งให้อ่านเพลินๆ มากกว่า แล้วแต่ละเรื่องจะไม่ยาวมาก ประมาณ 2-3 หน้า หรือยาวหน่อยก็ไม่เกิน 10 หน้า ภาษาอ่านง่ายอ่านเพลิน

     ส่วนตัวแล้วคิดว่าถ้าใครชอบเรื่องผีฮาร์ดคอร์ เดอะโกสต์ผีเฮี้ยนๆ หรือตื่นเต้นระทึกขวัญแนวๆ อุโมงค์ผีสิงก็ข้ามเล่มนี้ไปได้เลยค่ะ เพราะมันออกแนวประสบการณ์ทางวิญญาณมากกว่า ซึ่งเอาจริงสำหรับเราตอนอ่านมันไม่ได้น่ากลัวนะ แต่ถ้าคิดว่าเรื่องพวกนั้นเกิดขึ้นจริง เป็นประสบการณ์จริงก็คงจะน่ากลัวแหละ ถ้าใครอยากอ่านเรื่องผีเบาๆ หรืออ่านประสบการณ์แปลกๆ ที่อาจเกี่ยวข้องกับวิญญาณ หรืออยากลองอ่านเรื่องผีแต่กลัวผีแล้ว เล่มนี้อาจจะถือเป็นเล่มเริ่มต้นสำหรับคนอยากลองอ่านแนวนี้ได้ค่ะ

     ขอยกเรื่องที่อ่านแล้วชอบมาลงไว้นะคะ ซึ่งต้องบอกไว้ก่อนว่าอันนี้ไม่ได้แปลค่า เป็นการอ่านแล้วเอามาสรุปเรียบเรียงใหม่เองอีกทีค่ะ

  กลัววี้ (ぴーこわい)  

     ครอบครัวคุณบบ.มีกันสามคนพ่อแม่ลูก อาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์ขนาด 1LDK ลูกชายวัยเกือบสองขวบของเขากำลังอยู่ในช่วงหัดพูด น้องชอบรถและชอบเลียนเสียงหวอรถพยาบาลหรือรถดับเพลิงเล่นตลอด แต่อยู่มาวันนึงน้องก็ดูจะกลัวเสียงหวอขึ้นมาแบบไม่มีสาเหตุ เวลาอยู่ในบ้านถ้าได้ยินเสียงรถพยาบาล น้องจะมาเกาะคุณบบ.แล้วบอกว่า "กลัววี้หว่อ (ピーポーこわい)" ตอนแรกคุณบบ.ก็ว่าน่ารักดีเลยแกล้งลูกบ้าง เคยถามลูกด้วยว่ากลัววี้หว่อเหรอ น้องก็จะบอกว่า "กลัววี้ (ぴーこわい)" 

     แต่พอเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ลูกชายก็เริ่มแปลกไป ชอบพูดคนเดียวในอากาศว่า "กลัววี้ กลัววี้" ตัวคุณบบ.เองไม่ได้ใส่ใจอะไรแต่ภรรยาคุณบบ.กลับเป็นกังวลเรื่องลูกชาย ด้วยความที่ภรรยาเชื่อเรื่องวิญญาณอยู่แล้วเธอเลยเรียกเพื่อนที่มีเซนส์มาที่ห้องตอนคุณบบ.ไม่อยู่ เพื่อนภรรยาบอกว่าในห้องนี้มีวิญญาณอยู่ เป็นชาวต่างชาติ ส่วนลูกชายก็น่าจะมีเซนส์นิดหน่อยเลยมองเห็นวิญญาณดวงนี้ ตรงที่ว่างๆ ที่ลูกชายชี้ไปมีวิญญาณเขาอยู่และทำท่าใส่น้องเหมือนจะบอกว่า "ห้ามบอกคุณพ่อคุณแม่นะ" เพราะกลัวโดนไล่ เพื่อนบอกเขาไม่ได้คิดร้ายอะไรไม่จำเป็นต้องไล่หรอก ภรรยาถามเพื่อนต่อว่าเขาเป็นวิญญาณคนที่ตายแล้วโดนรถพยาบาลพาไปหรือเปล่าเพราะมีคำว่า กลัววี้ กลัววี้ จากลูกชาย แต่เพื่อนเองก็ไม่รู้ถึงขั้นนั้น

     พอคุณบบ.กลับมา ภรรยาก็เอาเรื่องนี้มาปรึกษา คุณบบ.เห็นว่าลูกไม่ได้รับอันตรายอะไรเลยตกลงว่าจะปล่อยเอาไว้แบบนี้และอาศัยอยู่ในห้องนั้นต่อ หลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น ไม่มีเจ็บหนัก ไม่มีได้แผลอะไร ครอบครัวคุณบบ.อาศัยอยู่ในห้องนั้นกันต่ออย่างสงบสุข

     หลังจากนั้น อ.ก็ได้เจอกับคุณบบ.อีกครั้งหลังจากผ่านไปหลายปีและคุณบบ.ย้ายบ้านแล้ว อ.ถามไถ่เรื่องลูกชายของคุณบบ.ว่าเรื่อง "กลัววี้" เป็นไงบ้าง คุณบบ.บอกว่าเรื่องคำว่า "กลัววี้" ที่ว่าน่ะ เพิ่งมาคิดออกเองทีหลังว่าไม่ได้มีอะไรเลย จริงๆแล้วลูกชายเขาไม่ได้กลัวเสียงรถหวอ แต่แค่เลียนแบบคำที่วิญญาณชาวต่างชาติพูดกับน้องว่า "be quiet" เพราะไม่อยากให้น้องบอกพ่อกับแม่ตัวเองว่ามีเขาอยู่ในห้องด้วยเฉยๆ

* น้องพูดว่า "pi kowai (พีโคไว่) ซึ่งถ้าออกเสียงเร็วๆ มันก็คือ be quiet ในสำเนียงภาษาญี่ปุ่นนั่นเองค่ะ *

     แล้วพบกันใหม่เล่มหน้าค่ะ