[Review] ペンギン・ハイウェイ

     สวัสดีค่ะ กลับมาพบกันอีกครั้งกับรีวิวนิยายญี่ปุ่น สำหรับรอบนี้จะต่างไปจากเล่มก่อนๆอยู่สักหน่อย เป็นนิยายแนว SF เรื่อง ペンギン・ハイウェイ (Penguin Highway) ค่ะ

     ที่จริงแล้วเรื่องนี้เราส่องๆมาในอเมซอนมาสักพักแล้วค่ะ เห็นรีวิวดี มีเพนกวิน (ที่ชอบตามเมนไปเรียบร้อย การติ่งมีผลกับอะไรหลายอย่างในชีวิตนะคะ ฮ่าๆ) ลองอ่านเรื่องย่อแล้วก็น่าสนใจ แถมได้รางวัล 日本SF大賞 (Nihon SF Taishou) ครั้งที่ 31 ซึ่งเป็นรางวัลสำหรับนิยายวิทยาศาสตร์การันตีด้วย พอมาเจอวางขายที่คิโนะในไทยนี่เราก็รีบคว้าเลยค่ะ แต่สารภาพเลยว่าพอได้มาแล้ว กว่าจะอ่านจบนี่นานมาก...

(ภาพจาก Bookwalker.jp)

ชื่อเรื่อง : ペンギン・ハイウェイ (Penguin highway)

ผู้เขียน : 森見登美彦 (Tomihiko Morimi)
สำนักพิมพ์ : 角川文庫 (Kadokawa Bunko)
จำนวนหน้า : 387 หน้า
ราคา : 640 เยน + ภาษี 


     เรื่องราวในเล่มนี้เกี่ยวกับเด็กชายชั้นประถมสี่คนหนึ่งที่ฉลาดมาก และคิดว่าตัวเองมีความรู้ต่างๆไม่แพ้ผู้ใหญ่ เป็นเจ้าทฤษฎี ชอบเขียนบันทึก ชอบอ่านหนังสือ ชอบศึกษาเรื่องราวต่างๆรอบตัว มีโปรเจ็กต์ส่วนตัวไว้ศึกษามากมาย แล้วก็สนใจหน้าอกของพี่สาวร้านหมอฟันด้วย แต่แล้ววันหนึ่ง เพนกวินก็ปรากฏตัวขึ้นในเมืองที่เด็กชายอยู่อย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย และตัวเด็กชายเองก็ได้รู้มาว่า เพนกวินเหล่านี้มีความเกี่ยวข้องกับพี่สาวร้านหมอฟัน เขาจึงตั้งใจจะไขปริศนานั้นให้จงได้ นำไปสู่การผจญภัยในหน้าร้อนที่ลืมไม่ลง

     จริงๆแล้วอยากเล่าเรื่องย่อมากกว่านี้ค่ะ แต่เห็นว่าเรื่องนี้จะกลายเป็นอนิเมแล้ว เลยว่าไม่สปอยดีกว่า สำหรับตัวอย่างสามารถดูได้จากคลิปด้านล่างเลยนะคะ โดยเรื่องนี้จะมีโรดโชว์เดือนสิงหาคม ปี 2018 นี้ค่ะ อดใจรออีกสักนิดเนอะ

     เรื่องนี้ใช้การเล่าเรื่องจากสายตาของตัวเอกทั้งหมด ซึ่งความคิดของอาโอยาม่าคุงเนี่ย หลายอย่างอ่านไปแล้วก็แอบหมั่นไส้เหมือนกัน คือยอมรับนะว่าฉลาดแหละ แต่ค่อนข้างจะมั่นใจในตัวเองมากเลยทีเดียว โดยในช่วงแรกคนเขียนปูพื้นเรื่องราวต่างๆผ่านชีวิตประจำวันของเด็กประถมไปเรื่อยๆ แต่พออ่านไปเรื่อยๆแล้วก็สนุกขึ้นค่ะ ยิ่งช่วงท้ายๆที่กำลังจะไขปริศนาได้แล้วคือวางไม่ลงเลย 

     ความรู้สึกที่เราได้จากการอ่านเล่มนี้จบ มีหลายความรู้สึกมากค่ะ ถึงในช่วงแรกจะว่ามันเอื่อย แอบน่าเบื่อสำหรับเราที่ก่อนหน้านี้อ่านแนวๆไลท์โนเวลที่ดำเนินเรื่องเร็วมาตลอด จนเป็นสาเหตุที่ทำให้ตัวเองอ่านๆหยุดๆและใช้เวลานานมากกว่าจะจบเล่ม (เพราะหนีไปอ่านเรื่องอื่นคั่นด้วย) แต่พอยิ่งอ่านไปเรื่อยๆ ได้ใช้เวลากับตัวละครทุกตัวในเล่มแล้ว เรากลับมองว่าเป็นหนังสือที่ดีมากๆเล่มนึงเลย เราชอบแนวคิด ชอบวิธีคิดแก้ปัญหาของตัวเอก ชอบผู้ใหญ่ในเรื่องที่ไม่งี่เง่าและคอยสอน รวมถึงสนับสนุนเด็กให้ทำในสิ่งที่อยากทำอย่างเต็มที่ ไม่กีดกันว่าเรื่องนี้เกินยากไปสำหรับเด็กนะ ทุกคนคุยกันด้วยเหตุผล พอตัวเอกถามอะไรไป ผู้ใหญ่ในเรื่องก็มักจะให้คำแนะนำหรือคำอธิบายที่เป็นแนวทางดีๆกลับมาเสมอ ซึ่งเรามองว่าเป็นกุญแจสำคัญสำหรับการเรียนรู้และเปิดโลกให้กับเด็กได้เลย เมื่อให้อิสระทางความคิดแล้ว แม้แต่เด็กประถมเองก็สามารถคิดและเชื่อมโยงอะไรออกมาได้อย่างน่าทึ่งเช่นกัน

     นอกจากนี้ ตัวเอกเองก็เป็นแนวเด็กเนิร์ด ต้องมีสมุดกับปากกาไว้จดบันทึกทุกอย่างเสมอ ซึ่งเรามองว่าเป็นนิสัยที่ดีนะ เป็นการฝึกการเรียบเรียงข้อมูลต่างๆให้ออกมาอย่างเป็นระบบระเบียบได้ดี พออ่านแล้วแอบคิดถึงตัวเองด้วย คือสมัยเด็กเราก็เป็น ชอบพกสมุดกับดินสอไปด้วยทุกที่ เอาไว้เขียนนั่นเขียนนี่ อาจไม่ถึงขั้นอาโอยาม่าคุงแต่ก็รู้สึกว่าตัวเองเข้าใจความรู้สึกนั้นดีพอสมควรล่ะค่ะ

     สำหรับภาษาในเรื่องนี้ เราว่ายากคนละแบบกับเรื่องที่เคยอ่านมา คือด้วยความที่ตัวเอกเป็นเด็กประถม ถึงความคิดจะค่อนข้างโต แต่เวลาเขียนอะไรต่างๆออกมาก็จะต่างกับที่เคยอ่านอยู่พอสมควร ซึ่งตรงนี้เราไม่แน่ใจว่าเป็นสไตล์การเขียนปกติของนักเขียนคนนี้ หรือนักเขียนตั้งใจใช้ศัพท์ให้ดูเหมือนเด็กเขียนกันแน่ บางช่วงจะแอบอ่านยากเพราะไม่ใช้คันจิ กับเจอคันจิหรือศัพท์ยากๆไปเลย แต่โดยรวมแล้วยังอยู่ในขั้นที่อ่านไปได้เรื่อยๆ แอบเปิดดิคบ้างอะไรบ้างในช่วงที่งงจริงๆค่ะ

     แล้วพบกันใหม่รีวิวเล่มหน้านะคะ