[Report] koma'n Birthday Live 2016 ~24 sai O-tousan ga Kekkon shita toshi da mon~

     สวัสดีค่ะ กลับมาพบกันอีกครั้งกับบล็อกรีพอร์ทอีเวนต์ สำหรับรอบนี้คือไลฟ์วันเกิดของโคมังค่ะ หลายคนอาจคิดว่า ทำไมเราเขียนรีพอร์ทของโคมังเยอะจัง คืออยากบอกว่า ส่วนตัวแล้วตั้งแต่มาที่นี่ก็มีโอกาสได้ไปไลฟ์มาหลายครั้ง แต่งานของโคมังนี่ให้ความรู้สึกว่าต่างจากไอดอลคนอื่นๆที่เคยไปมาน่ะค่ะ

     ถ้าอย่างฮาโหลโปรหรือทริปเอที่เราเป็นแฟนคลับอยู่เหมือนกัน จะมี DVD หรือรีพอร์ทจากแฟนออกมาค่อนข้างเยอะ แต่สำหรับรูทไฟว์และโคมัง ขนาดกับคนญี่ปุ่นด้วยกันเองเหมือนเราจะไม่ค่อยเห็นสักเท่าไหร่ (ถ้าคอนของวงก็มีในทวิตเตอร์ ซึ่งมีสตาฟฟ์คอยชงแฮชแท็กอยู่เรื่อยๆ อันนั้นก็ไม่เท่าไหร่) ก็เลยอยากจะเขียนเก็บไว้ค่ะ


     สำหรับครั้งนี้เป็นไลฟ์วันเกิดของโคมัง ซึ่งครบรอบวันเกิดของเจ้าตัวจริงๆคือ 16 มิถุนายน ซึ่งปีนี้ตรงกับวันพฤหัส ไลฟ์เลยเลื่อนมาจัดวันที่ 18 (ที่โอซาก้าหนึ่งรอบ) และ 19 (ที่โตเกียว 2 รอบ) ซึ่งรอบที่เราไปมาคือรอบที่โตเกียวทั้ง 2 รอบเลยค่ะ

     ก่อนอื่นขอบ่นเรื่องซื้อบัตรนิดนึง คือบัตรมีแบบแจกของแถมพิเศษ 8,000 เยนที่มีจำนวนจำกัด กับบัตรแบบทั่วไป 3,500 เยน ซึ่งเราต้องตบตีแย่งชิงกันในเว็บจองตั๋ว เรียกว่าใครเร็วใครได้ เราก็กะไว้เต็มที่ว่าจะเอาตั๋วแพงใบนึง ตั๋วถูกใบนึง ก็นั่งหน้าคอมรอรีเฟรชเสร็จสรรพ แต่พอถึงเวลากดจริงๆ ตั๋วแพงหมดใน 2 นาทีค่ะ…. คือต่อหน้าต่อตาเลย คิดว่าไม่ใช่ว่าขายดีหรืออะไร แต่น่าจะจำกัดจำนวนเอาไว้น้อยมากกว่า /ร้องไห้หนักมาก สุดท้ายเลยได้เป็นตั๋วแบบธรรมดามาทั้ง 2 รอบแทน

     ส่วนของขวัญให้เจ้าตัว ด้วยความที่ไปไลฟ์มาหลายรอบแล้ว ของจากไทยที่มีสต็อกก็ให้ไปหมดละ จะซื้อมูมินให้ แถวนี้ก็ไม่มี แล้วไม่มีเวลาเข้าเมืองไปหาของด้วย สุดท้ายก็เลยเป็นมาม่าไทยห่อใหญ่ห่อนึงกับการ์ดวันเกิดทำเองค่ะ 5555 อุปกรณ์ทั้งหลายทั้งปวงได้รับความอนุเคราะห์จากร้านร้อยเยน ปั่นการ์ดกันคืนก่อนวันไปไลฟ์นี่แหละ คืออาทิตย์ก่อนหน้ายุ่งมากจริงจังจนลืมสนิท แต่สุดท้ายก็ออกมาได้โอเคสมใจค่ะ ในส่วนของเนื้อหาขอละไว้ในฐานที่เข้าใจ เป็นความลับระหว่างเรากับโคมังนะคะ อิ___อิ

     สำหรับสถานที่จัดงานครั้งนี้คือ club house LOOP Daikanyama ค่ะ อยู่ที่ไดคังยามะ (ซึ่งเป็นย่านที่แลดูไฮโซมว๊ากกกก เพื่อนคนญี่ปุ่นบอกว่าแถวนี้มีสถานทูตเยอะ ซึ่งเอาจริงเราก็ไม่รู้อ่ะนะ) เดินจากสถานีชิบุย่าประมาณ 20 นาที และสถานีไดคังยามะประมาณ 10 นาทีค่ะ เราไปถึงตั้งแต่ 11 โมง ไปต่อแถวรอซื้อของที่จะเปิดขายตอนเที่ยง และเม้ามอยกับเพื่อนที่รู้จักตั้งแต่ตอนโรงงานช็อกโกแลต คือในแถวนี่มีแต่คนคุ้นหน้าคุ้นตาทั้งนั้น นอกจากกลุ่มที่คุยกันแล้วก็มีคนอื่นที่จำเราได้ ทักว่าฝ้ายซังใช่ไหม ด้วยค่ะ แอบดีใจเบาๆที่มีคนจำได้ 555 (รูปด้านบนเราถ่ายตอนเลิกงานแล้วนะคะ ใช้มือถือถ่ายสภาพก็เป็นอย่างที่เห็น ฮือ)

     พอถึงเที่ยง เวลาเปิดขายของ คือรอบนี้เราว่าเดินช้ามาก ช้ากว่าปกติ ไม่รู้ระบบจัดการด้านในคลับเป็นยังไงตรงจุดนี้ เพราะเราเห็นแถวเดินช้ามากก็เลยฝากเพื่อนที่อยู่หน้าให้เข้าไปซื้อให้แทน ซึ่งที่เราซื้อก็เป็นของเซ็ตใหม่ มีกระเป๋าพาสเพ็นสีฟ้า พวงกุญแจพาสเพ็น เสื้อพาสเพ็น และได้ของแถมเป็นเทรดดิ้งการ์ดกับบัตรจับฉลากผู้โชคดีอีกใบค่ะ (รางวัลมีสองอัน คือได้เชคกิคู่ กับได้เข้าไปที่ห้องแต่งตัว)

     ตอนเพื่อนเดินเข้าไปแล้ว จู่ๆก็ทวิตออกมาบอกว่า เซ็ตของแพงที่แถมเชคกิหมดแล้ว.. โน่นก็หมด นี่ก็หมด โอ้โห ช็อกกันไปค่ะ คือของน่าจะเตรียมมาน้อยจริงๆ เพราะเพื่อนเราก็ค่อนข้างจะอยู่ต้นแถวเลยนะ แต่เซ็ตของใหม่ยังโอเคอยู่ พอเพื่อนซื้อเสร็จเดินออกมาบ่นๆ แล้วเพื่อนอีกคนบอกว่า ตะกี้ถามสตาฟฟ์มา เห็นว่าของจะเติมอีกทีตอนก่อนไลฟ์รอบสองนะ ก็หงุดหงิดกันไปนิดนึง เผอิญว่าเจอเกงเกง(ผู้จัดการรูทไฟว์ ถ้ายังจำกันได้) เดินออกมาด้านหน้าพอดี ก็เลยถามเกงเกงว่าทำไมของหมดเร็วจัง ตอนรอบที่โอซาก้าก็แบบนี้หรอ เกงเกงก็ขอโทษแล้วบอกว่าของเตรียมไว้แล้วหมดแบบนี้เหมือนกัน จะพยายามทำเพิ่มนะ แต่ไปๆมาๆก็เข้าใจล่ะค่ะ

     หลังจากนั้นก็นั่งเขียนข้อความให้โคมังกัน คือทางสตาฟฟ์เดินออกมาแจกกระดาษ (สีขาวด้านบนสุด) ให้เขียนข้อความอวยพรโคมัง ซึ่งขอให้เขียนออกแนวเนื้อเพลง หรือเป็นท่อน เพราะกระดาษใบนี้จะเอาไปใส่ในกล่องจับฉลากสำหรับกิจกรรมในไลฟ์ค่ะ

     พอถึงเวลา ก็เรียกเข้าแถวและให้เข้าคลับตามลำดับ จ่ายเงินค่าดริงค์ 600 เยน (บังคับจ่าย) พอเข้าไปข้างในก็เอาบัตรจับฉลากที่มีหย่อนใส่กล่อง แล้วก็ไปเลือกหาที่ยืนตามอัธยาศัยค่ะ รอบแรกเรายืนค่อนมาทางหลังสุดเลย เอากระเป๋าเข้ามุมยืนดูชิวๆ ส่วนรอบสองก็ขยับขึ้นไปข้างหน้าหน่อย คือสถานที่ไม่ใหญ่มาก จุคนได้ประมาณ 100-200 คน จากนั้นก็เอาตั๋วไปแลกเครื่องดื่มมา มีทั้งแบบมีแอลกอฮอล์และซอฟต์ดริงค์ให้เลือกค่ะ

     สำหรับเซ็ตลิสต์หลักๆของไลฟ์จะเหมือนกันทั้งสองรอบ เรียงตามนี้ค่ะ

01. Say My Love
02. わたしの彼は左きき (Watashi no Kare wa Hidarikiki)
03. S・K・Y deep forest ver.
MC แนะนำตัว
04.  シオン (SHION)
05. クチビル (KUCHIBIRU)
06. LaLaLa
ช่วงอะเรนจ์เพลง
ช่วงเกมทายอายุ
ช่วงแต่งเพลงสด
ช่วงอวยพรวันเกิด + ดื่มเหล้า
07. 虎視眈々 (absinthe ver.) (Koushitantan)
08. からくりピエロ (Jazz ver.) (Karakuri Pierrot)
MC
09. らくがきチェリー (Rakugaki Cherry)
10. 次、渋谷 (Tsugi, Shibuya)
11. So-You-Mon
MC
12. 今日を取り戻せ! (Kyou wo Torimodose!)
MC


      รีพอร์ท MC ขอลิสต์เป็นข้อๆไม่แยกรอบแรกรอบสองนะคะ รายละเอียดทั้งหมดเท่าที่จำได้เลยค่ะ เนื่องจากเม้ากันเยอะมาก เล่นเกมกันเยอะสุดๆ 555

- เพลงช่วงรอการแสดง แน่นอนค่ะ เพลงมูมิน!
- โคมังเม้าเรื่องรีเควสต์เพลงที่ให้ส่งมาทางไลน์ ว่าคนเขียนชื่อเพลง BadBye มาผิดเยอะมาก บางคนก็เขียนเป็น Bad Day หรือ Bad Boy ก็มีค่ะ ประเด็นนี้คือเม้ากันทั้งสองรอบเลย
- ช่วงแนะนำตัว มีทั้งหมดสามคนคือโคมัง มุรายามะ เรียว (กีตาร์) และทานากะ (เครื่องเคาะจังหวะ) ก็แซวๆกันว่าเรียวซามะบ้าง แล้วก็พูดถึงเพื่อนร่วมวงอีกคนที่ตอนนี้ได้งานประจำทำแล้ว ก็เลยไม่ได้มาเล่นดนตรีด้วยกันต่อ พาสเพ็นก็เหลือกันสามคน (ฮา)
- เรียวซามะตอนนี้เป็นอาจารย์สอนกีตาร์อยู่ ส่วนทานากะตอนนี้เรียนมหาวิทยาลัยปี 4 แล้ว กำลังอยู่ในช่วงหางานประจำอยู่
- ครอบครัวโคมัง ทั้งปะป๊า หม่าม้า มากันครบค่ะ นั่งอยู่ด้านหลังรวมกับแฟนๆนี่แหละ ช่วงเล่นเกมก็มีหันไปถามปะป๊าบ้างว่ารูปที่เอามาทายนี่มันตอนไหนนะ
- พูดเรื่องว่าตัวเองมีไลน์บล็อกแล้วก็ยังไม่ค่อยอัพเหมือนเดิม ความตั้งใจตอนวันเกิดปีที่แล้วที่เคยบอกๆไว้ก็ยังทำไม่ได้ (ฮา)
- พอมาจัดไลฟ์เดี่ยวแล้วเหนื่อยกว่าที่คิด ช่วงที่ผ่านมาร้องเพลงกับรูทไฟว์ตลอด รู้สึกไม่ชินเท่าไหร่
- ออกซิงเกิลปีละแผ่น
- บ่นๆว่าร้องเพลงไปนี่ก็อ่านเนื้อเพลงไปด้วยนะ (เขียนเองจำไม่ได้หรือคะ 555)
- จัดไลฟ์วันพ่อ เตรียมของขวัญให้พ่อแล้ว ตอนแรกก็ลืมนะ แต่พอผ่านร้านระหว่างทางแล้วนึกขึ้นได้ว่าวันนี้วันพ่อก็เลยแวะซื้อของให้ ขอโทษด้วยที่เป็นลูกที่ไม่ดีเท่าไหร่ สมัยเรียนก็มีอะไรหลายๆอย่าง แถมไม่เรียนต่อมหาลัยอีก บลาๆๆ (ไม่รู้พูดมากเพราะกึ่มๆหรือเปล่า)
 
      สำหรับช่วงอะเรนจ์เพลง รอบแรกมีเพลงตามนี้ค่ะ เป็นเพลงที่ทุกคนรีเควสต์มา

1. Nee Moomin
2. Umi no Koe (ร้อง 3 คน)
3. Himawari no Yakusoku (Motohiro Hata)
4. MAIRAN Piano ver. (เพลงนี้เล่นที่รอบโอซาก้าด้วย)

     ในส่วนเพลง Umi no Koe เป็นอะไรที่พีคมาก คือหลายๆคนน่าจะได้ฟังเพลงนี้กันแล้วนะคะ เพลงนี้เป็นเพลงโฆษณาชุดอุระชิมะ ทาโร่ที่ดังมากๆ เพลงฮิตกันทั่วบ้านทั่วเมือง (ใครไม่เคยฟังลองฟังจากคลิปด้านล่างได้ค่ะ) ตอนแรกคือทุกคนหวังมาก เปียโนขึ้นต้นมาอย่างเพราะเลย แต่พอร้องเท่านั้นล่ะ… พังค่ะ ทุกคนดัดเสียงพยายามให้เหมือนต้นฉบับ คือฮาแตก ฮาแบบแทบจะลงไปกลิ้งกันทั้งคลับ 55555 แต่รอบแรกเรียวซามะไม่เล่นนะคะ รอบสองนี่ถึงยอมเล่นด้วย คือขำกรี๊ดกันสุดๆจนน้ำตาไหล เด็ดกว่าคือสามคนร้องฮิตโน้ตเป๊ะด้วย ถึงร้องเล่นๆแต่ก็เอาจริงกันนะคะ ตอนรอบสองนี่เล่นอีกรอบเพราะเจ้าตัวบอกว่า เพลงนี้จะเล่นกี่รอบก็ฮานะ อุระจังย้นเด๊ะ (เรียกผมว่าอุระจังสิ)

     เซ็ตลิสต์รอบสองตามนี้ค่ะ ในรอบนี้เหมือนจะไม่ได้เตรียมมามาก ก็เลยถามแฟนๆกันสดๆเลยว่าอยากฟังเพลงอะไรกัน เพลงก็เลยออกมาเยอะมาก ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกันว่าจำมาครบหรือเปล่า (แต่น่าจะครบล่ะ)

1. Nee Moomin
2. Lion Heart (SMAP)
3. Umi no Koe
4. GOOD BYE DAYS (YUI) (เฉพาะท่อนฮุค)
5. Chiku Taku (Hay!Say!JUMP) ดีดเปียโนอย่างเดียว
6. S (ROOT FIVE) ดีดเปียโนแล้วให้แฟนๆร้องเพลงแทน

     เพลง GOOD BYE DAYS นี่ คนที่อยู่ข้างหลังตะโกนขึ้นไปว่าอยากฟัง แต่โคมังจำเนื้อไม่ได้ เลยให้เกงเกงช่วยไปค้นเนื้อเพลงกับคอร์ดมาให้ พอได้แล้วก็เลยร้องแค่ท่อนฮุค แต่ร้องๆไปหน้าจอไอโฟนดับ สุดท้ายเลยฮัมแบบมั่วๆไปค่ะ 555 จากนั้นเจ้าตัวก็บอกว่าปกติแล้วเนี่ย ตัวเองจะไม่ปริ้นเนื้อเพลงออกมานะ ชอบเขียนมือมากกว่า /ทุกคนก็แบบ เหยยยยยยย

 รูปรวมรอบแรก

    ต่อมาเป็นช่วงเล่นเกมทายอายุ โดยเอารูปโคมังสมัยเด็ก ตัดมาแต่หัว ให้ทายว่าอายุเท่าไหร่ เป็นรูปตอนไหน คนที่ตอบถูกหมดทุกข้อจะได้ภาพที่เอามาทายทั้งหมดไป ซึ่งภาพที่เอามาทายฮามาก เพราะตัดมาแต่หัวจริงๆ ตัวเลือกก็มี 5 ข้อ เลือกมั่วไปเลยค่ะ ทายไปขำกันไป มีหันไปถามปะป๊าเป็นระยะๆด้วยว่าอันนี้ตอนไหนนะ


     จากนั้นคือช่วงแต่งเพลงสด โดยทั้งสามคนจะจับฉลากข้อความที่ให้เขียนตอนก่อนเข้างานขึ้นมาคนละ 2 ใบ เอาข้อความขึ้นกระดาน และแต่งเพลงให้เข้ากับเนื้อร้องกันสดๆตรงนั้นเลยค่ะ ซึ่งทานากะจะเป็นคนเรียงเนื้อเพลงและร้องไกด์ (เห็นบอกว่าเวลาทำงานก็ทำกันแบบนี้ตลอด) ในระหว่างที่รอแต่งเพลง เกงเกงก็จะเอาขนมมันจูพิมพ์ลายพาสเพ็นที่ได้จากปะป๊าโคมังมาแจกให้ผู้โชคดีที่โดนจับฉลากขึ้นมาด้วย

     สำหรับเพลงรอบแรก แต่งเป็นแนวบัลลาด คือเวลาแต่งเพลงกันนี่ประมาณ 5-10 นาที แล้วเพลงเพราะมากกกก เอาข้อความที่ได้มาเรียงๆกัน อะเรนจ์ โคมังดีดเปียโน เรียวซังเล่นกีตาร์ แล้วทานากะก็ร้องสดๆเลยค่ะ ท่อนพีคคือ อะมอเร อะมอเร แฟนๆข้างล่างนี่เหวอออ คือชอบเลย

     ส่วนรอบสอง โคมัง มูมิน และอะมอเร มาเต็มที่ สำหรับรอบนี้เนื้อหาที่จับขึ้นมาดูเป็นเรื่องเป็นราวมากกว่ารอบแรก แต่งสไตล์เองกะ+เพลงป๊อปยุคเก่า ซึ่งใช้เวลาแต่งค่อนข้างนานกว่ารอบแรก ในช่วงที่รอ เกงเกงก็แจกรางวัลและเอาข้อความที่ทุกคนรีเควสต์เพลงมาอ่านบางส่วนให้ฟัง มีอันนึงบอกว่า ขอให้มิกซ์ Tsugi, Shibuya ให้เท่ๆกว่านี้หน่อย เกงเกงบอกว่าตอนนี้นี่ยังไม่เท่อีกเรอะ จะเอาเท่ขนาดไหน โคมังที่หันหลังแต่งเพลงอยู่หันขวับมาจิกตาใส่เกงเกงและแฟนๆเลยค่ะ

 รูปรวมรอบสอง

     พอจบช่วงแต่งเพลงสด ต่อมาคือดื่มเหล้าฉลอง เปิดเพลง Namida Surprise แล้วก็ยกเหล้ามาเปิด ดื่มฉลองกันบนเวทีสามคน รอบแรกไม่เท่าไหร่ รอบสองเอากล่องไม้สำหรับดื่มเหล้ามาเรียงเป็นทาวเวอร์ แล้วเป็นเหล้าโชจูที่กลิ่นแรงมากกก ขนาดเรายืนออกมาค่อนข้างห่างกลิ่นเหล้ายังโชยมาถึงอะ พอดื่มเหล้าเสร็จก็เม้ากันนิดนึง เห็นว่าจริงๆแล้วเรียวซังคออ่อนนะ ก็มีเผาๆกันเรื่องเรียวซังเมาเหล้า แต่ทานากะนี่คอแข็งมาก โคมังเอ่ยปากเองว่าเคยเห็นเมาครั้งเดียว น่าจะคอแข็งกว่าโคมังด้วยซ้ำ พอจบช่วงนี้แล้วก็ไลฟ์ต่อยาวเลยค่ะ


     ส่วนตัวแล้วประทับใจช่วงอะเรนจ์เพลงและแต่งเพลงสดมากที่สุด คือรู้สึกว่าเฮ้ย มันเจ๋งอะ ปกติเคยเจอแต่ดนตรีสด เหมือนอันนี้โชว์ความสามารถอีกด้านนึงในฐานะนักแต่งเพลงให้ดูกันสดๆเลยอ่ะค่ะ ยิ่งตอนเอาเพลงที่ตัวเองแต่งให้คนอื่นมาเล่นคือแบบ… /นอนตาย แต่คือทีมเวิร์คของโคมังดีด้วย เพราะสามคนนี้รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมปลายแล้ว เวลาทำงานเลยเข้าขากันดีค่ะ เท่าที่ถามเพื่อนญี่ปุ่นมา เพื่อนบอกว่าโซโล่ไลฟ์ของโคมังเป็นแบบนี้ตลอด ซึ่งเราค่อนข้างประทับใจมาก แล้วไลฟ์รอบละสองชั่วโมง คุณน้องก็เล่นซะเกินเวลามันทุกรอบอีกต่างหาก รอบสุดท้ายเกือบสามชั่วโมง orz แต่ภาพรวมคือสนุกมากค่ะ
 
     สรุปแล้ว ไลฟ์ทั้งสองรอบนี้คือประทับใจมากถึงมากที่สุด เป็นครั้งแรกที่ได้มาไลฟ์เดี่ยวแบบจริงจังของโคมัง (ตอนรีลีสอีเวนต์เป็นอีกความรู้สึกนึง) ขาพังมากเพราะยืนทั้งวัน ได้คุยกับเพื่อนเยอะมาก ซึ่งอันนี้ต้องขอบคุณจากโรงงานช็อกโกแลตด้วย ถ้าเป็นไปได้ก็อยากไปอีกเยอะๆค่ะ (เสียดายที่ของแบบนี้เหมือนน้องจะจัดแค่ปีละครั้ง) ถือเป็นความทรงจำที่ดีมากอีกครั้งนึงเลย แล้วพบกันใหม่กับรีพอร์ทครั้งหน้านะคะ