Real Kakurenbo Final

 

          ช่วงนี้จะเริ่มหาเรื่องมาอัพบล็อกให้บ่อยขึ้น และหวังว่าตัวเองจะเป็นแบบนี้ไปทุกเดือน :P หลังจากที่ช่วงหลังๆนั้นจะดองบล็อกนานมากกกกก จนติดไปแล้ว ตอนนี้อยากอัพเดทให้เยอะหน่อย ประมาณว่าอยากอัพให้เยอะแบบสาวๆบ้าง (แต่คงไม่มีทาง ก๊ากกกก) บวกกับอยากรื้อฟื้นสกิลการเขียนของตัวเองด้วย เพราะงั้นช่วงนี้จะเห็นหน้าเห็นตากันบ่อยหน่อยนะคะ ไม่รู้ว่าจะอัพต่อเนื่องแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่ แต่ก็คงจะเขียนไปเรื่อยๆจนกว่าจะหมดเรื่องแพล่มจริงๆแล้วนั่นแหละ

 

 

          หลังจากบ่นเล็กน้อย คราวนี้เราก็มาเข้าเรื่องในเอนทรี่นี่กันดีกว่าค่ะ สำหรับรอบนี้จะมาพูดถึงหนังผีที่ไอกะนำแสดง ชื่อเรื่องว่า “Real Kakurenbo Final” (การเล่นซ่อนหาของจริงครั้งสุดท้าย) ซึ่งจากข้อมูลที่ได้มาจากหมีสาม หนังเรื่องนี้เป็นหนังแบบเช่าหรือซื้อดีวีดีดูเท่านั้นค่ะ ไม่มีการฉายในโรง ดังนั้นจึงไม่มีเทรลเลอร์หนังมาให้ดู ปกติแล้วเราเป็นคนไม่ชอบดูหนังผีเพราะกลัว แต่ที่ดูเรื่องนี้รวมถึงเรื่องที่มาเมะแสดงเป็นเพราะนักแสดงนำล้วนๆ (ดูม๊านนนน ดูมัน) แล้ววันนี้ก็อินจัดมาก โหลดเสร็จนั่งดูเอาตอนห้าทุ่ม << คนกลัวผี  คือเรานั่งดูไปแล้วก็กดหยุดไปเป็นพักๆเหมือนกันนะ สำหรับภาพด้านบนนี้เป็นโปสเตอร์หนังค่ะ ออกแนวจูออนหน่อยๆเนอะ ถ้าแฟนสาวๆคนไหนที่ยังไม่ได้ดูและไม่อยากสปอยก็ค่อยมาอ่านหลังดูจบก็ได้นะคะ เพราะเราจะสับและสปอยแบบแหลกสุดๆแน่ๆ ถึงจะเป็นสาวๆ แต่ถ้าผลงานออกมาไม่ดีจริงๆ เราก็สับได้เหมือนกันค่ะ (ทำเหมือนเป็นคนวิจารณ์หนังเลยเนอะ แต่จริงๆแล้วก็แค่ความเห็นส่วนตัวที่อยากระบายหลังจากดูหนังจบเท่านั้นเอง)

          สำหรับเรื่องย่อนั้น เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อปี 2007 ได้มีหญิงสาวคนนึงได้ทดลอง “เล่นซ่อนหาคนเดียว” (Hitori Kakurenbo) และได้พูดคุยกับตัวเอกของเรื่องผ่านทางอินเตอร์เน็ตในระหว่างที่ทดลองทำด้วย แต่สุดท้ายแล้ว เธอคนนั้นก็หายตัวไป สามปีต่อมา ได้มีเรื่องเล่าในอินเตอร์เน็ตเกิดขึ้นมาเรื่องหนึ่ง เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับการเล่นซ่อนหาคนเดียวเมื่อสามปีก่อนหน้านี้

          โดยยูกิโกะ (มิซึอิ ไอกะ)และซานาเอะ ได้ไปที่บ้านของมิสะที่หายตัวไปหลังจากการเล่นซ่อนหาคนเดียวเมื่อสามปีก่อนด้วยต้องการจะหาข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ยูกิโกะได้พบกับรูปถ่ายประหลาด และซานาเอะก็ได้เห็นกระดาษที่เขียนวิธีการเล่นซ่อนหาคนเดียวอยู่บนโต๊ะของมิสะ โดยทั้งคู่นั้นมีความฝันประหลาด ฝันว่าตัวเองถูกมัดและมีคนถือมีดเดินลงมาจากบันได เมื่อทั้งสองได้ข้อมูลเกี่ยวกับการเล่นซ่อนหาคนเดียวแล้ว โทโมกิซึ่งเป็นเพื่อนกับทั้งสองก็มาหาที่บ้านหลังนี้ โดยมีข้อมูลเกี่ยวกับครอบครัวของมิสะที่หายตัวไป ทำให้ซานาเอะคิดจะลองเล่นซ่อนหาคนเดียวตามวิธีการของมิสะดูบ้าง แต่ทั้งยูกิโกะและโทโมกิกลับไม่ยอมเล่นด้วย ทำให้ซานาเอะตัดสินใจที่จะลองเล่นคนเดียว

         ทั้งสองออกไปรอซานาเอะอยู่ด้านนอก ส่วนซานาเอะก็ทำตามวิธีการของมิสะอยู่ในบ้าน ซึ่งสิ่งที่ซานาเอะได้เห็นนั้นเป็นภาพเหตุการณ์ของสมาชิกครอบครัวของมิสะที่พากันล้มหายตายจากกันไปทีละคนด้วยวิธีการต่างๆกัน ซานาเอะตกใจกลัวมากแต่ก็ยังคงเล่นตามวิธีการอยู่ จากนั้น ยูกิโกะที่รออยู่ด้านนอกก็ได้รับเมลว่า “ช่วยด้วย” ทำให้ทั้งสองตัดสินใจเข้าไปในบ้านหลังนั้น ยูกิโกะได้เห็นภาพโศกนาฏกรรมที่เคยเกิดขึ้นจากเจ้าของคนเก่าที่อาศัยอยู่ก่อนครอบครัวของมิสะซึ่งเหมือนกับเรื่องราวที่ตัวเองเคยพบในความฝัน และได้เห็นโทโมกิถูกวิญญาณดูดกลืนไปต่อหน้าต่อตา ทั้งยูกิโกะและซานาเอะพยายามจะหนี แต่ซานาเอะนั้นก็ถูกวิญญาณจู่โจมเช่นกัน มีเพียงยูกิโกะเท่านั้นที่รอดมาได้ ซึ่งวิญญาณนั้นแท้ที่จริงแล้วไม่ใช่วิญญาณของมิสะ แต่เป็นวิญญาณของหญิงสาวในรูปถ่ายที่ยูกิโกะพบนั่นเอง

          เมื่ออ่านจนจบเรื่องแล้ว ในท้ายสุด ผู้ที่ได้รู้เรื่องของการเล่นซ่อนหาคนเดียวนี้จะต้องบอกเล่าเรื่องราวเรื่อยไป มิเช่นนั้นจะถูกความตายไล่ตาม ทำให้หญิงสาวที่ได้อ่านเรื่องนั้นตัดสินใจโทรไปหาเพื่อนสมัยมัธยมเพื่อบอกเล่าเรื่องนี้ต่อ แต่กลับไม่มีใครสนใจจะฟัง ในที่สุด เธอก็ฝันในเรื่องเดียวกับที่ยูกิโกะและซานาเอะเคยฝัน ก่อนที่จะหายตัวไป

 

         เมื่อดูมาจนจบแล้ว อยากจะร้องดังๆว่า “นี่มันหนังบ้าอะไรวะ!” เป็นอะไรที่ไม่มเคเซนส์อย่างมากสำหรับเรา ทั้งเรื่องของหญิงที่ฆ่าสามีและฆ่าตัวเองตายตาม เรื่องที่มิสะเล่นซ่อนหาคนเดียวแล้วหายตัวไป เรื่องเว็บไซต์ชักชวนเล่นซ่อนหาคนเดียว รวมถึงบทจบแบบปาหมอน กลายเป็นจดหมายลูกโซ่ไปซะได้ เราว่าเนื้อเรื่องมันดูไม่มีที่มาที่ไปอะไรเลย แค่จับเอาอะไรต่อมิอะไรมายำรวมๆกันให้ออกมาเป็นเรื่องเรื่องนึงเท่านั้นเอง

          ส่วนตัว ตอนที่ดูยอมรับว่ามีกลัวบ้าง แต่มันเป็นความกลัวที่เกิดจาก “เสียง” มากกว่าความกลัวที่เกิดจากการแอคติ้งของนักแสดง คือเล่นกันแข็งมากกกกกกก ไอกะคะ…หนูไม่ไหวแล้วนะคะ โคตะระไร้อารมณ์มากเลย แล้วท่าเดินไขว้ขานั่นมันอะไร! เดินไม่เป็นธรรมชาติ ทุกๆอย่างไม่เป็นธรรมชาติ ดูไม่มีความกลัว ไม่มีอะไรทั้งสิ้น หน้านิ่ง และนักแสดงคนอื่นก็พอกัน มาอารมณ์นี้หมด เป็นยายป้าโปะหน้าหนาเตอะ แล้วผีนี่ไม่มีความน่ากลัวสักกระผีกเดียว ตัวดำๆ ปากแดงๆ อิชั้นนึกว่านิโกรผมยาว = =” 

          ถ้าให้พูดตรงๆแบบไม่เกรงใจก็คือ เป็นหนังที่สำหรับเราแล้ว ถ้าเช่ามาดูจะรู้สึกเสียดายเงิน แบบว่า มันเป็นอะไรที่ปาหมอนมากอะ ไม่ได้หักมุมนะ ปาหมอนเลย จากเรื่องเล่นซ่อนหา มันมาเป็นจดหมายลูกโซ่ซะอย่างนั้น กลายพันธุ์แปลกไปไหมคะ? แล้วอิป้าผีนิโกรเนี่ยมันจะแค้นอะไรคนอื่นถึงขนาดต้องมาตามฆ่ากันขนาดนี้เลยหรอยังไง คือป้าไม่ได้มีความแค้นกะอะรกับมิสะและคนพวกนี้เลยสักนิดนะ ออกมาหลอกนี่พอเข้าใจ แต่ทำไมต้องไปโยงกับเรื่องเล่นซ่อนหา? ไม่เข้าใจว่าเรื่องต้องการจะสื่ออะไร หรือหวังแค่ให้เราตกใจเท่านั้น?

 

          สรุปแล้วคือ หนังเรืองนี้อิเจ๊ไม่ปลื้มอย่างแรงค่ะ เป็นหนังที่ดูรอบเดียวแล้วจะเก็บเข้ากรุไปเลย หนังผีญี่ปุ่นเป็นอะไรที่ไม่น่ากลัวนะ แต่ด้วยดนตรีและมุมกล้อง ทำให้เราตกใจซะมากกว่า ไอกะคะ..รอบหน้าถ้าหนูได้แสดงอีก เจ๊ขอดีๆนะคะ ไหว้ละ (T/\T) อยากเห็นหนูแอคติ้ง มีอารมณ์ร่วมกับเรื่องราวมากกว่านี้ค่ะ